Goud in
Vancouver!

Ik kwalificeerde me 4 weken voor aanvang van de Olympische Spelen van Salt Lake City 2002. Ik was daar vlaggendraagster tijdens de openingsceremonie: mega indrukwekkend, maar deze Spelen kende vooral ook de andere kant van de medaille: het “waxdrama”.

Mijn vader (als coach) en een fysiotherapeut gingen als vrijwilliger mee, de sportarts en bewegingswetenschapper bleven “thuis”. Wij hadden natuurlijk in Nederland niet alle middelen en de kennis die de Alpenlanden vanzelfsprekend wel hadden. De bond (NSkiV) wilde ook een bijdrage leveren door een materiaalman te financieren en toe te voegen om zo mijn kleine team professioneler te maken. Echter, deze Oostenrijkse materiaalman bleek over weinig kennis te beschikken. Hierdoor heeft hij niet ingespeeld op de veranderde weersomstandigheden in de nacht. Het gevolg: een slecht glijdend board en ik eindigde 1 na laatste.

In 2006 plaatste ik me door goede resultaten weer voor de Spelen, dit keer in Turijn. Door een blessure (een hernia) voorafgaand aan de Spelen was ik niet optimaal voorbereid. Door gebrek aan wedstrijdritme en trainingsuren werd het een 12e plek als eindresultaat. Eenmaal hersteld volgden in de jaren daarop de beste resultaten van mijn carrière in de Wereld Beker wedstrijden.

Ik begon aan de Spelen van Vancouver 2010 als topfavoriet, 1e op de wereldranglijst. Geleerd van alle voorgaande jaren kon ik met mijn team de favorietenrol waarmaken.

Ik won de 1ste sneeuwmedaille voor Nederland en tevens de 100ste Olympische Gouden Medaille in de Nederlandse geschiedenis.

Lees ook  mijn biografie hoe de reis verliep naar Olympisch goud.